Σάββατο βράδυ απόψε και είπα να μην βγω έξω. Άλλωστε είχα βγει το μεσημέρι για κάτι δουλειές και γύρισα κουρασμένος σπίτι,όχι τόσο από όσα έκανα αυτή την εβδομάδα, αλλά από σκέψεις. Σκέψεις και ξανά σκέψεις! Συνήθως όταν με πιάνω σε τέτοια φάση, έχω έτοιμη τη λύση...ότι πιο χαλαρωτικό' να δω μια ταινία μόνος στο σπίτι...Από κει λοιπόν κι ο τίτλος του post. Πρόκειται για μια ταινία Γαλλικής παραγωγής με τίτλο ''Τα παιδιά της χορωδίας''. Συγκλονιστική! Κι όχι τόσο λόγω σκηνοθεσίας,casting, φωτογραφίας κτλ που διαβάζουμε σε διάφορες κρητικές ταινιών, αλλά λόγω του μηνύματος που θέλει να περάσει..ή μάλλον των μηνυμάτων!
Πρόκειται για ένα ίδρυμα παιδιών με επιθετική συμπεριφορά,όπου η πειθαρχία και η αυστηρή τιμωρία κάθε 'κακής' πράξης κυριαρχεί. Ένα περιβάλλον όπου τα πάντα κρίνονται,δεν υπάρχει κανένα είδος ελευθερίας έκφρασης, ούτε κάτι δημιουργικό. Εκπαίδευση και εκπαίδευση, από ανθρώπους εγκλωβισμένους στις προσωπικές δυσκολίες τους. Ένας χώρος που το συναίσθημα είναι ανέκφραστο και συνήθως είναι το γνωστό ζεύγος, θυμός-φόβος.
Κάποια στιγμή όμως έρχεται στο ίδρυμα αυτό, ένας επόπτης-πρώην δάσκαλος μουσικής, με καλή καρδιά και πάνω απ' όλα δοτικότητα. Ένας άνθρωπος που κοιτούσε μόνο τα θετικά στοιχεία των παιδιών και προσπαθούσε να τα αναδείξει με κάθε τρόπο' όπως λέει κι ο Goleman με μεγάλο δείκτη Συναισθηματικής Νοημοσύνης (EQ). Ένας άνθρωπος που τους έμαθε τι είναι ''όρια'' και τι ''ευθύνη'', με βιωματικό τρόπο, για να μπορέσει να τους δείξει στη συνέχεια τoν δρόμο προς την ελευθερία. Γιατί η ελευθερία άλλωστε πατάει σε δύο πόδια, την ελεύθερη βούληση και την προσωπική ευθύνη. Όλα αυτά κατάφερε να τα υποδείξει στα παιδιά, καταρρίπτοντας τον κανόνα του στρυφνού, δύστροπου Διευθυντή του ιδρύματος: 'Δράση-Αντίδραση'. Ένας νόμος που μόνο θυμό γεννάει.
Όλα αυτά λοιπόν είχαν σαν αποτέλεσμα, τα παιδιά αυτά, που ήταν μέσα στην αντιδραστικότητα και που δεν μπορούσε κανείς να τα δαμάσει, να περάσουν από την παραβατικότητα στην παραγωγικότητα (όπως λέει και ένας πολύ δικός μου άνθρωπος), καθώς δημιούργησαν μια χορωδία μέσα από την οποία ανέδειξαν τα ταλέντα τους. Κι αυτό οφειλόταν στην συμβολή του νέου τους δασκάλου, που βρήκε τα θετικά στοιχεία του καθενός και τα έσυρε στην επιφάνεια. Ένας πραγματικός ηγέτης.Με συγκλόνισε, διότι είδα σε εικόνα και κίνηση, κάποια προσωπικά βιώματα και καταστάσεις, ενώ ταυτόχρονα πήρα απαντήσεις για ερωτήματα που είχα. Και στο σημείο αυτό, να ευχαριστήσω τον άνθρωπο που, με το δικό του μοναδικό τρόπο, με βοήθησε σε πολλές δύσκολες στιγμές, αναδεικνύοντας και βοηθώντας με να δω τα δικά μου θετικά στοιχεία. Μιλάω για την καθηγήτριά μου τη Βούλα, την οποία θεωρώ σαν δεύτερη μητέρα μου, μιας και από τη στιγμή που τη γνώρισα και μετά νιώθω ότι ξαναγεννήθηκα. Είναι ο άνθρωπος που με δίδαξε να απολαμβάνω κάθε στιγμή της ζωής και να πιστεύω στο ότι ''είμαστε αυτό που δίνουμε''. Αυτό είναι και το μήνυμα της ταινίας αυτής.
