25 Σεπ 2009

Black & White


Black & White. Έτσι ονόμασα τον πίνακα αυτόν πριν δύο χρόνια, όταν τον ζωγράφισα. Όχι, μην βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα. Δεν είμαι ζωγράφος, απλώς μ' αρέσει να εκφράζομαι μ' όποιον τρόπο μπορώ και πειραματίζομαι με διάφορα μέσα έκφρασης κατά καιρούς. Ένα από τα αποτελέσματα αυτού του εγχειρήματος, είναι ο πίνακας που βλέπετε. Το μαύρο με το λευκό μπερδεύονται, συμβολίζοντας στιγμές του χθες και καταλήγουν στο λευκό που μας περιμένει στην επόμενη γωνία του σήμερα, του αύριο. ''Όλοι έχουμε παρελθόν. Όλοι έχουμε κάτι μαύρο που θέλουμε να ξεχάσουμε ή κάτι λευκό που αναπολούμε. Η μαγκιά όμως είναι αλλού. Να κυνηγάμε πάντα το λευκό, που μας επιφυλάσσει στο μέλλον. Γιατί...εμείς φτιάχνουμε το μέλλον μας. Σωστά;''

Κάτι ακόμη που μ' αρέσει πολύ, είναι να κάνω πρωτότυπα δώρα. Και τι πρωτότυπο από ένα δώρο, που το έχουν δημιουργήσει τα ίδια μας τα χέρια; Εμπνευσμένος λοιπόν από μια σκηνή της ταινίας ''Μην φεύγεις - 504 χλμ βορειοδυτικά της Αθήνας'' - την οποία είχα αναρτήσει πριν μερικούς μήνες - ζωγράφισα αυτόν τον πίνακα και τον χάρισα πριν δύο χρόνια σε μια πολύ καλή μου φίλη, η οποία ετοιμαζόταν να κυνηγήσει το δικό της όνειρο, το δικό της ''λευκό''. Κι επειδή στη ζωή δεν μας ανήκει τίποτα, καλό είναι ό,τι κατακτάμε να το χαρίζουμε!

22 Αυγ 2009

Wonderful world

Παρηγοριά και παρέα η μουσική, στον ''υπέροχο κόσμο'' που ζούμε!
Αφιερωμένο στους αχόρταγους οικοπεδοφάγους, που χαζεύουν τρώγοντας ποπ κορν, σε οθόνη πλάσμα, τα δελτία ειδήσεων και τα κατορθώματα τους.
Με τις υγείες τους!

5 Απρ 2009

Να κυνηγάς πάντα το λευκό σου...



''Είναι πολύ δύσκολο ν' αφήνεις πίσω το παρελθόν σου, ειδικά όταν έχεις ζήσει τόσο έντονες στιγμές...''

''Αν η ζωή ήταν χρώμα, τι χρώμα θα 'ταν; Γκρι.
Όλοι έχουμε παρελθόν. Όλοι έχουμε κάτι μαύρο που θέλουμε να ξεχάσουμε ή κάτι λευκό που αναπολούμε.
Η μαγκιά όμως είναι αλλού...

Να κυνηγάμε πάντα το λευκό... που μας επιφυλάσσει στο μέλλον.

Γιατί...εμείς φτιάχνουμε το μέλλον μας. Σωστά;''

''Να κυνηγάς πάντα το λευκό σου...
...και να διώχνεις με πέτρες το μαύρο σου... έτσι κάνω εγώ''

1 Φεβ 2009

70 Χρόνια Ελληνική Ραδιοφωνία - Ζάππειο Μέγαρο


''Εβδομήντα χρόνια μετά, η Ελληνική Ραδιοφωνία επιστρέφει στο Ζάππειο και στο χώρο απ’ όπου μεταδόθηκε η πρώτη εκπομπή με μια μεγάλη Έκθεση που αφηγείται την ιστορία του ραδιοφώνου στην Ελλάδα. Οδηγός το πολύτιμο αρχείο της Ραδιοφωνίας που μας ταξιδεύει από το χτες στο σήμερα, αλλά και στο αύριο του μέσου, αφού η έκθεση καταλήγει στο ψηφιακό μέλλον του ραδιοφώνου.

Η μεγάλη έκθεση στο Ζάππειο για τα 70 χρόνια της Ελληνικής Ραδιοφωνίας παρατείνεται μέχρι τις 8 Φεβρουαρίου. Πάνω από 90.000 άνθρωποι έχουν επισκεφτεί την έκθεση, προλαβαίνετε κι εσείς να ζήσετε αυτή τη μοναδική "ραδιοφωνική" εμπειρία. ''

Στο χώρο της έκθεσης, κάθε επισκέπτης μπορεί να ηχογραφήσει τη δική του εκπομπή στα στούντιο που έχουν στηθεί. Οι καλύτερες εκπομπές θα βραβευθούν και θα μεταδοθούν από τα προγράμματα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, ενώ όλες τις εκπομπές μπορείτε να τις ακούσετε και στο http://www.ellinikiradiofonia.gr/ekpompes.php.

Φυσικά δεν θα μπορούσε η χάρη μου να λείψει από μια τέτοια εκδήλωση. Αν και βρέθηκα μόνο για λίγες ημέρες στην Αθήνα, την περίοδο της έκθεσης, (καθώς η ''μαμά πατρίδα'' με κρατά μακρυά) δεν έχασα την ευκαιρία να την επισκεφτώ και να ηχογραφήσω μια ραδιοφωνική εκπομπή. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στις παράλληλες εκδηλώσεις που έλαβαν μέρος και η πρώτη μου επίσκεψη,τον Δεκέμβρη κράτησε πολύ λίγο. Σε λίγες ώρες πετάω για Αθήνα και σίγουρα θα περάσω άλλη μια βόλτα.

Είναι σημαντική η ευκαιρία που δίνεται σε κάθε επισκέπτη να ζήσει την μαγευτική εμπειρία του ραδιοφώνου, ενώ αυτό που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον είναι ότι αρκετοί μαθητές - οι μελλοντικοί σταρ του ραδιοφώνου - κατά τη διάρκεια των σχολικών εκδρομών τους, επισκέφτηκαν την έκθεση και ηχογράφησαν τις εκπομπές τους.

Αυτό που αναδύεται μέσα από αυτή την κίνηση, είναι η ανάγκη των παιδιών να εκφράσουν όσα τους απασχολούν, από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στις εγκαταστάσεις του σχολείου τους, τα πρόσφατα επεισόδια αντιεξουσιαστών στα μεγαλύτερα αστικά κέντρα, μέχρι τα συλλυπητήρια προς την Ε.Παπαρίζου για τον χαμό του πατέρα της. Υπάρχει λοιπόν ανάγκη για ελεύθερη έκφραση και επικοινωνία.

Είναι κάτι που λείπει από τα ΜΜΕ της εποχής μας, που μόνο ''σκουπίδια'' παρουσιάζουν και ειδήσεις περί του κρεβατιού δήθεν πετυχημένων κοσμικών; Μήπως θα έπρεπε να δίνεται πιο συχνά η ευκαιρία, να ακούγεται ζωντανά η φωνή των παιδιών αυτών ή θα πρέπει να περιμένουμε πότε θα φτάσουν στο σημείο να καίνε και να τα σπάνε όλα για να τα προσέξουμε;

Μπράβο λοιπόν στην Ερτ και μπράβο στους εκπαιδευτικούς τους, που τα παρότρυναν να ετοιμάσουν μια εκπομπή και να την παρουσιάσουν. Σίγουρα κάποια από αυτά τα παιδιά, θα τα ακούμε σε λίγα χρόνια από τους ραδιοφωνικούς μας δέκτες...